Relaas van een ervaringsdeskundig meisje:
Mijn ervaring met anorexia
Als ik 's morgens wakker word is het eerste waar ik aan denk: "wat weeg ik en wat ga ik eten?" Als ik mijn bed uitkom ga ik eerst naar de wc om mijn darmen leeg te maken. Daarna bekijk ik mijn buik in de spiegel en ga ik mezelf wegen. Die ochtend ben ik twee ons aangekomen. De tranen staan in mijn ogen.
Wat ben ik toch een mislukkeling, ik kan niet eens afvallen, vreetzak die ik ben. Op dat moment besluit ik dat ik 's middags ook niet ga eten, want die 2 ons moeten er morgen absoluut weer af zijn.
Op school voel ik me die dag moe. Iedere keer als ik opsta is het zwart voor mijn ogen. Mijn gedachten zijn voortdurend bij eten. Ik heb trek, maar tegelijkertijd mag ik dat van mezelf niet voelen, want dat is zwak. Als ik thuiskom knort mijn maag enorm. Ik besluit dan toch maar een kleine cracker te eten. Ik voel me daarna direct enorm schuldig en stom. Met veel moeite eet ik die avond een beetje met mijn ouders mee. Het liefst zou ik het eten erna weer uitkotsen, maar dat lukt me zo slecht.
Wat ben ik toch een mislukking, zelfs dat kan ik niet.
Anoniem
Comments